Oğlumuz okuldaydı ve eşime yakınlığımızın ne kadar eksildiğini söyledim. Sanırım kararım değişmişti. Ofise gittim ve aceleyle fırladım, arabanın kapısını kilitlemeye bile zamanım yoktu. Her an kararım tekrar değişecek diye korkuyordum. Merdivenlerden yukarı koştum, kapıyı çaldım ve Jane kapıyı açtı. Ona vazgeçtiğimi, Amy’den boşanmayacağımı söyledim. Şaşkın şaşkın bakarak ateşim mi var diye kontrol etti. “Üzgünüm ama ben artık boşanmak istemiyorum” dedim. Evliliğimizin renksizliği sevgisizlikten değil, birbirimizin değerini unuttuğumuzdan ve birbirimize zaman ayırmmadığımızdandı. Şimdi hatırladım evlendiğimiz gün onu kapıdan içeriye taşıdığımda, ona sadakat yemini verdiğimi… Jane olayı kavrayınca yüzüme bir tokat yapıştırdı, kapıyı kapatıp ağlamaya başladı. emen aşağı koşup ilk çiçekçiden eşime çiçek aldım, üzerine de “Seni her sabah taşıyacağım, hayatımın sonuna kadar..” notunu yazdım. Eve vardığımda yüzümde bir gülümseme vardı. Elimde çiçeklerle yatak odasına girdim ve Amy’yi yatağın üzerinde ölü buldum..