Kapıya gelince, çocuklarım tek gözlü birini görünce birden korktular, sonrada güldüler. “Babaanneniz” diyemedim. İçeri girince ilk fırsatta ona: -“Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin.? Buradan hemen git.!” Dedim. Bu çıkışıma annem kısık bir sesle: -“Kusura bakmayın, ben yanlış adrese geldim galiba.!” Dedi ve çıktı-gitti.. Aradan yine uzun bir zaman geçmişti. Bir gün “mezunlar toplantısı” için okulumdan bir mektup aldım. Karıma; “..iş seyahatine gidiyorum” diye bahane uydurdum. Mezunlar toplantısından sonra, birden aklıma düştü.

‘Sadece meraktan’ eski evime gittim. Eski komşularımıza sorduğumda, “annemin öldüğünü” söylediler. Önce biraz sevinç duyar gibi oldum ama içimde bir burukluk ve sızı hissettim. Ben şaşkınca beklerken, “bana verilsin diye annemin bir mektup bıraktığını” söylediler. Açtım ve okumaya başladım:

Haberimizin devamını fotografa dokunarak diğer sayfaya geçerek devam edebilirsiniz