Unutmuşlardı bir an, her sıkıntıda babalarına sığındıklarını: – Baba! Şunu istiyorum. – Baba! Bana şunu al. – Baba! Şu okulda, şu üniversitede okumak istiyorum, şu kadar harç gerekiyor. – Baba! Okul masrafları için şu kadar para lazım. – Baba! Falan şehre gezmeye gitmek istiyorum, para ver. – Baba! Doğum günümde bana ne aldın? – Baba!… – Baba!… Ama bir defa olsun dememişlerdi sanki: – Yanımdasın ya baba, benim için her şeye değer ve yeter!… – Babam! Senin yanında olmak benim için bir dünyadır… Hep sahip olmak istediklerimizden söylenip durduk, yokluklarımızdan sitem edip şikâyetçi olduk… Ama belki de hiç sormadık ona: – Baba! Senin benden bir isteğin var mı? Çoğumuza sormuşlardır kesin çocukluğumuzda, “Anneni mi çok seviyorsun, babanı mı?” diye. İlk başta “Her ikisini.” desek de az ısrar sonucu utanarak, sıkılarak kısık sesle, “Annemi.” diyorduk; buna rağmen baba içindeki acıyı bize hissettirmeden tebessüm ediyordu. Kim bilir, belki de herkesin yanında utanıyordu… Ama bir gün gelir de kayıp giderse elinden, aile fertlerinin güzel yaşaması için ne tür zahmetlere katlandığını işte o zaman anlarsın… Düşünüyorum da baba hakkında bir sure inmiş olsaydı, kesin babaya da yemin edilirdi: Andolsun ekmek kokan nasırlı ellerine!… Andolsun hep kaygı taşıyan gözlerine!… Andolsun içine akan kutsal gözyaşlarına!… Andolsun keder dağına dönüşen yüce kalbine!… Andolsun gururuna, garipliğine, kadri bilinmeyen kadrine!… Cennet senin ayaklarının altında olmasa da…