Yine ertesi gün aynı şeyi tekrarlar ve kocasının yine işyerinden çıkarak aynı eve gittiğini görür.
Kocası eve girdiğinde kadın koşarak çıkar ve kapıyı kırarcasına çalar...

Kocası kapıyı açar ve karşısında karısını görünce önce afallar, KADIN ise burnundan solur. Kadın içeri girmek ister, ama kocası girmesine müsaade etmez. KADIN silahı çantasından çıkarır ve kocasına doğrultur...

Çekil içeri gireceğim diyen KADIN içeri girer. Gördüğü manzara karşısında adeta dona kalır!

Evde kalan yaşlı ve bakıma muhtaç kayınvalidesidir...

Silahı indirir, yüzü yere düşer ve ne diyeceğini bilemez. İlk sözü şu olur, “Bende sanmıştım ki!”

Biraz sessizlikten sonra, hani huzurevine bırakmıştın!

-Annemi huzurevine bıraktım ama aynı gün dayanamadım oradan aldım ve arkadaşımın kullanmadığı bu gecekonduya getirdim...

Evin ihtiyaçlarını giderdim annemi her gün sabah gelir ihtiyaçlarını görür, akşam iş çıkışı tekrar uğrar ihtiyaçlarını gideririm. Sen annemi evde istemedin, abimler anneme bakmak istemedi, ama vicdanım elvermedi. Annemi huzurevine bıraktığımda bana bir bakışı vardı ki adeta yüreğim parçalandı...

Ben huzurlu ve rahat bir yaşam sürerken annemi orada bırakamazdım. Senin asla evde istemeyişin karşısında ne yapacağımın şaşkınlığı ile en son bu çareyi buldum ve anneme kendim bakıyorum...

Velhasıl-ı kelam “Tarlada buğdayım var deme, ambara girmeyince. Hayırlı evladım var deme, el koynuna girmeyince. Vefalı karım var deme, kötü gün görmeyince. Hayırlı kardeşim var deme, miras bölünmeyince…” diye boşuna dememiş atalarımız…Allah'ım kimseye oğlum kızım elim gözüm dedirtmeden emanetini alsın