Beyindeki konuşma merkezine pıhtı attığı için konuşmayı ve yazmayı unutmuştu. Tam Alper düzelirken benim ayaklarım uyuştu, sonra ellerim uyuştu, sonra yüzümün yarısı uyuştu. Alper’den çok antrenmanlı olup, mesele üzerine büyük okumalar yaptığım için ‘Beynime bir şey oldu, benim doktora gitmem lazım’ dedim. Kendime küçük bir çanta yaptım, Alper’i uyandırdım ve ‘Hastaneye gitmem gerekiyor, sanırım benim beynime pıhtı attı’ dedim.

Bu kadar emindim ve yanılmadım. Gerçekten öyle oldu. Bu sefer başka bir zorlu süreç başladı. Günün sonunda Alper de ben de şunu düşünüyoruz; Hayat bize ikinci bir şans verdi. Artık hiçbir şey eskisi gibi değil. Ölebileceğimi hiç düşünmedim. Umudumu hiç kaybetmedim.