Yıllar önce hastanede çalışırken ağır hasta bir kız getirdiler. Tek yaşam şansı beş yaşındaki erkek kardeşinden acil kan nakli yapılması gerekiyordu.

Küçük kardeşi aynı hastalıktan mucizevi şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığın mikroplarını yok eden bağışıklık olmuştu. Doktor durumu beş yaşındaki erkek kardeşine anlattı ve ablasına kan verip vermeyeceğini sordu. Küçük kardeş bir an duraksadı. Sonra derin bir nefes aldı ve “Eğer kurtulacaksa veririm kanımı.” dedi. Kan nakli ilerlerken, ablasının gözlerinin içine bakıyor ve gülümsüyordu. Kızın yanaklarına tekrardan renk gelemeye başlamışt; ama küçük çocuğun yüzü de giderek soluyordu. Gülümsemesi de yok oldu. Titreyen bir sesle doktora sordu: “Hemen mi öleceğim?” Küçük, doktoru yanlış anlamış, ablasına vücudundaki bütün kanı verip öleceğini sanmış, buna rağmen kanını vermişti.

Gerçek ve Karşılıksız Sevgi Böyle Birşey Olsa Gerek…