Gençlerimizin okuyup ders alacağı güzel ve gerçek bir hikaye

Evde kıyametler kopmuş, sen kocana, koskoca adama nasıl ismiyle hitap edersin diye..Aile büyüklerini sakinleştirip ikna etmek yine dedeme düşmüş. Anneannem öbür boyu hep İhsan’cığım dedi. “Cığım”sız bir hitap hiç duymadım ağzından… İki: Dedem hakimdi benim. “Bak” demiş,“Mesleğim gereği eve senden torpil isteyenler gelebilir. Asla, katiyen kabul etmeyeceksin. Hediye asla kabul etmeyeceksin. Hakim demek, tarafsızlık demektir. Böyle bir şeyi mesleğim adına şerefsizlik addederim. Bu ricaları reddetmeyi ayıp sayabilirsin, asıl bunu teklif etmek ayıptır, bilesin. “Sonraları ikisi bir olup, güzel bir reddetme cümlesi bulmuşlar, anneannem çok ısrarcı olanlara:“Dosyanızı titizlikle tetkik edeceğini söyledi” derdi.Üç : “Benim” demiş, “Küsme huyum vardır. Kızarsam tartışmam, sadece küserim. Ben sana küsersem , sen bana küsmeyeceksin. Yoksa evlilik gemisi yürümez.Sabır rica ediyorum senden.”

Bir şey diyeceğim, inanmayacaksınız : “Ömür boyu hiç küsmediler.” Diyeceksiniz ki, “Ee kadın her şeye uyum sağlarsa evlilik elbet yürür.” O dönemin evliliklerinde bir kere, çok keskin kadın-erkek ayırımları var. Kadın asla çalışmıyor, evin bakımı, çocuklar vs. ile ilgili, erkek ise çalışıp evi geçindiren .Bu kadar net. Bugünkü gibi herkes her şeyi paylaşır durumu yok. O yüzden değerlendirirken hep bunu düşünürüm aslında.. Yani ben hayatımda dedemi mutfakta görmedim. Bir tabağı içeri taşıdığını bilmem. Kalkıp bir bardak su aldığını bilmem. Anneannem getirirdi her şeyini.. Ama mesela su mu istedi, anneannemin elinden bardağı alır, öbür eliyle, onun suyu getiren elini tutar öper, gözlerinin içine bakarak,“Eline sağlık, zahmet oldu Münevver’ciğim” derdi. Anneanneme aniden bir enerji gelir, gözleri parlar, genç kız gibi seke seke , uça uça dönerdi mutfağa… Anlayacağınız, “Görevi tabii, elbette yapacak!” zihniyetinde hiç olmadı dedem.Teşekkürü , takdiri hiç ihmal etmedi bir ömür boyu. Annemler küçükken, dedem öğlenleri işten mutlaka eve gelirmiş, alel acele yemek yeyip, bir tek de tavla atarlarmış, öyle dönermiş dairesine…O bir saate hepsini nasıl sığdırırdık diye konuşup gülerlerdi.. Evlilik diye oya gibi işlenmiş, inci gibi dizilmiş anılar gördüm ben… Fedakarlık, sabır, özen, ve minnet gördüm. İçinde hastalıklar da oldu elbet , ölümler de, acılar ve hayal kırıklıkları da…

Ama bütün bu gerçekler nasıl taşınır, nasıl her bir korku, her bir hüzün, sevgiyle harmanlanıp akide şekeri gibi ağızda eritilir gider, işte onların masalı bunu da anlatır. Dedeciğim, sayısız hastalıkla mücadele etti, ama etrafına en ufak bir rahatsızlık vermedi. Anneannem ona hep canı gönülden sevgiyle, bir melek gibi baktı. Dedeme şeker teşhisi konduğunda, insülin iğnelerini bile iğneciye bırakmadan kendi yapmak istemişti mesela.O zamanın iğneleri şimdiki gibi değil, kocaman metal enjektörler vardı, ucunda kalın, dehşetengiz iğneler olan. O verev kesimli iğne uçları hala gözümün önündedir. O enjektör her sabah ocakta, çayın yanında kaynardı. Fonda radyoda Türk Sanat Müziği, mesela “Benzemez kimse sana“ çalar, enjektörün tıkır tıkır kaynama sesi, çaydanlığın fokurtusuna, limon kolonyasının kokusu, kızarmış ekmek kokusuna karışırdı. Anneannem seve okşaya karnından yapardı iğneleri dedeme. Nasıl öğrenmiş iğne yapmayı derseniz, normalde portakala batırarak öğretirler, ama anneannem “kendine batırarak” öğrenmişti iğne yapmayı.

 

Dedemin canını yakmasın diye.. Ne bir gün anneannem bıktı her gün bunu yapmaktan, ne de dedem bir gün şikayet etti, her Allah’ın günü iğne olmaktan…Anlayacağınız, o dana kadar iğneleri yapmayı bile keyif haline getirmişlerdi.Anneannem bir şey öreceği zaman yünleri alır, dedemin yanına getirirdi. Dedem hemen gazetesini, kitabını bırakır, kollarını anneanneme uzatırdı. O çilenin iki ucuna ellerini geçirir, anneannem çabuk çabuk hareketlerde yünü top haline getirdikçe, son derece uyumlu hareketlerle, bir sağ, bir sol elinden kaydırırdı yün çilenin iplerini… Gülüşüp sohbet ederlerdi. Anneannem ona uzun uzun ne öreceğini anlatırken, ilgiyle dinlerdi. Televizyonun olmadığı o güzel zamanlarda, annemle dayımın okuduğu şiirleri dinlemeye bayılırlardı.

 

Akşam oldu mu çay demlenir, yaz ise bahçeye açılır kapanır sandalyeler atılır, cır cır böceklerinin sesi eşliğinde, yıldızların altında uzun uzun , tatlı tatlı sohbet edilirdi.Televizyon geldikten sonra ise çocukluğuma ve onlara dair en net anım, kanepede dedemin koltuğunun altına yaslanıp uyuklayışım, ayıkladığı kabak çekirdeklerini bir bir ağzıma verişi… Anneannemin soyduğu portakalın kabuğunun kokusu… Usulca uykuya teslim oluşum… Ve sonra alnımdan öpülerek uyanmak, “Hadi yavrum, İstiklal Marşı başladı.” Dedemle yan yana, son derece ciddi ayakta beklemek, marş bitene kadar. Askerler rap rap yürüyene kadar. Sonra sanki memleketi emin ellere teslime etmişcesine güvenli hissederek uykuya dalış. Sabah puhu kuşlarının seslerine uyanmak Onların nişan günü bugün. 77 sene önce parmaklarına taktıkları o yüzüğü ömür boyu sevgiyle taşıdılar. Tıpkı o yün çilesini sıcacık bir kazak haline getirmek gibi bir evlilik.

 

İlmek ilmek, emek, emek.. Dedem tuttu, anneannem ördü.Dedemin ellerinden ilmek ilmek anneannemin ellerine kaydı.. İlmek ilmek.. Oya oya.. Ruhları şad olsun. 26.02.2015 “Bu yazının romanı, yani gerçek yaşam hikayesi “Kehribar Zamanında Aşk” adlı ilk romanımdır”. Bige Güven Kızılay