Caminin yakınında, etrafı sağlam taş duvarlarla çevrili, içinde çok çeşitli meyve ağaçları olan büyük bir bahçe içinde, üç katlı kocaman bir evi varmış.

Süslü ve pahalı elbiseler giyer, gururla dolaşırmış.

Nasreddin Hoca’nın cuma vaaz ve hutbelerini dinledikten sonra, vaaz işine gelmiyorsa;

“Hoca, sen dünya işlerine karışma, din işi ayrı, dünya işi ayrı”der bilgiçlik taslarmış.

Bir gün Murat ağa’nın evinde yangın çıkmış. O sırada cemaat öğlen namazından

çıkmaktaymış. Murat ağa camiye doğru koşup, Nasreddin Hoca’ya ve cemaate hitaben:

“Aman Hocam yetişin! Evimden alevler çıkıyor. Şu yangını söndürelim”diye feryat eylemiş.

Hoca sakin ve aldırışsız bir sesle:

“Bak komşu, Kırk yılda bir de olsa bugün senin sözünü dinleyelim. O yangın bizim asla karışmamamızı istediğin bir dünya işidir. Hem meraklanma. Ev birkaç saat içinde kül olur ve yangın da söner. Ahirette, ateşten bir evde sonsuz yaşamaktan korkmayan, senin gibi cesur, yiğit, zengin, akıllı bir adamın böyle ufak bir yangın için telâşı da ne demek olur!”demiş.  Fıkramızın devamını okumak için lütfen sonraki sayfaya geçiniz...