Aradan bir hafta geçer. Hocaları sınıfa girer girmez, öğrenciler şikayete başlarlar:

“Hocam, bu ağır torbayı her yere taşımak çok zor.

Hocam, patatesler kokmaya başladı.

İnsanlar tuhaf bakıyorlar, hem sıkıldık hem yorulduk….”

Öğretmen : “Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdakine bir iyilik olarak düşünüyoruz..” Aslında affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.  Hikayemizin devamını okumak için diğer sayfaya geçerek devam edebilirsiniz