18 YAŞINDAKİ KIZIMA BİR ŞEYLER OLDU

2-3 aydır kızımı tanıyamıyorum. Ne ders çalışıyor ne dışarı çıkıyor, sürekli uyuyor. Odasından çıkmıyor, kapıları kilitliyor. Geceleri gizlice ağladığını duyuyorum. Kızıma ne oluyor, bilmiyorum. Ben 42 yaşında bir anneyim. Bir oğlum, bir kızım var. Eşimle de aram iyi. Evde büyük sorunlarımız yoktu, ta ki 18 yaşındaki kızımın geçen yıl üniversiteyi kazanamadığını öğreninceye kadar…Yaklaşık 1 yıldır evde hazırlanıyordu. Durumumuz dershaneye göndermeye el vermedi. Kendisi de istemedi ve evde hazırlanmaya başladı. Ama son 2-3 aydır kızımı tanıyamıyorum.

Ne ders çalışıyor ne dışarı çıkıyor, sürekli uyuyor. Odasından çıkmıyor, kapıları kilitliyor. Geceleri gizlice ağladığını duyuyorum.

Sınav stresi diye üstüne gitmemeye çalışıyorum ama olmuyor. Sürekli bana ve babasına saldırıyor, bizi suçlayan bir üslupla konuşuyor. İnanılmaz ters ve en ufak şeyde bağırıp çağırıyor, içindeki nefreti kusuyor.

Bir şeye kızsak, “Abim yapsa kızmazdınız. Abimi daha çok seviyorsunuz” diyor.

Ben daha sakin yaklaşmaya çalışıyorum ama babası daha sert konuşuyor. Hatta dayanamayıp şiddet bile uygulamaya kalkıyor. Kocama da hak veriyorum, çünkü bu muameleyi hak etmiyoruz. Bu geçici bir soruna benzemiyor.

Sizce kızıma ne oluyor? Bir psikolojik yardım almalı mı? Ona sert ve disiplinli davranıp kendi mi getirmeliyiz? Ne yapmalıyız?

YANIT

Sevgili okurum, kızınız bir depresyon geçiriyor olabilir. Bunun nedeni de kızınız, sizin ve babasının abiye daha çok değer verdiğinizi, onun hatalarını daha hoşgörüyle karşıladığınızı düşünüyor.

Örneğin, bu sınav konusunda eğer kaybeden abisi olsaydı, daha hoşgörüyle karşılayacağınızı biliyor.

Bu duygunun onun ruhunda yer etmesine siz neden olmuşsunuz.

Daha önce neler yaşadı bilemiyorum ama babasının ona anlayış gösterip sevgiyle yaklaşıp, bu düşüncelerinden kurtulmasına yardımcı olmak yerine, sert davranıp şiddete başvurması bile bana kızınızın ne durumda olduğunu anlamaya yetti. Sorun kızınızda değil, bence sizde, daha çok da babasında.

Onun üniversite sınavını kazanamamasını hayatının başarısızlığı gibi görmesine neden olmuşsunuz.

Hem onu kurslara gönderemediğinizi söylüyorsunuz, hem de onun kendi kendine ancak bu kadarını yapabildiğini görmek istemiyorsunuz. Herkes süper bir talebe olamaz; hatta sınıfın birincisi olan nice genç, birtakım aksilikler yüzünden sınavda başarı kazanamayabilir.

Ailesinin bunu anlayışla karşılamasını, onu teşvik etmesini bekler çocuklar.

Babasının ya da annesinin sevgiyle yaklaşımı, değer vermesidir bütün istedikleri.

Ailesinin gözünde başarısız bir imaj yaratmanın getirdiği bunalım içinde olabilir kızınız. Bunun aksini göstermek için de herhangi bir davranışınız oldu mu acaba?

Onun ruhundaki fırtınaları anlamak için biraz çaba gösterseniz, eminim psikoloğa gerek kalmayacaktır.