ÇOK HOŞUMA GİTTİ, PAYLAŞMAK İSTEDİM

            Şeyma diliyle değil, yüreği ile okudu şiiri. Öylesine coşkulu öylesine duyarlı, öylesine hırslı idi ki onca izleyici önünde, kendimi tutamadım... Şiirin sonunda  o da gözyaşlarına hakim olamadı. Sonra ne mi oldu? Bütün salon dakikalarca alkışladı kendisi küçük yüreği kocaman Atatürk sevdalısını. Sahnede bu olağanüstü duygu selini yaşarken Şeyma elinde mikrofon olduğunun farkına varmadan bana döndü ve ürkek bir sesle ’’müdür amca izin almadan sana geldiğim için, şiiri değiştirdiğimiz için öğretmenim bana kızmaz değil mi’’? diye sorunca  bir eğitimci olarak içim sızladı. Bizler anne baba öğretmen olarak bilinçsizce ne kadar ürkütüyor, korkutuyoruz yavrularımızı? Onları koruduğumuzu zannederek aslında hayal güçlerini örseliyor, öz güvenlerinin yitimine neden oluyoruz. Şeyma'ya '’bilmem ki, en iyisi öğretmenini çağırıp soralım’’ der demez ön sıralarda gözleri yaşlı öğrencisini alkışlayan Saadet öğretmen sahneye koştu ve  cumhuriyet ormanına dikilen Atatürk sevdalısı minik fidanına  sarılıp onu gözyaşları ile suladı.

Devamını Okumak İçin Lütfen Sonraki sayfaya geçiniz...