Sohbetimiz, muhabbetimiz öyle arttı ki yeniden aşkı yaşamaya başlamıştım sanki. Onunla konuşmadığımda bunalıyordum. Ara sıra görüşemediğimiz zamanlar oluyordu ve sitem ediyordum neredesin, neden yoksun diye. Karısı yüzünden her an müsait olamadığını söylüyordu, eskiden aldırış etmiyordum ama artık karısını kıskanmaya başlamıştım. Eşim şehir dışından döndüğünde özlemle karşılarken şimdi normal şekilde karşılıyordum. Eşim de bunun farkındaydı birkaç kez neyin var diye sordu ama geçiştirip bir şey diyememiştim. Ama konuştuğum kişi ve ben karar aldık, eşlerimizden boşanıp evlenme kararı. Zaman zaman bir araya gelip görüşüyorduk hatta o an büyük hataya da düştüm. Uzatmaya gerek duymuyorum, eşimle sorunlarımız bu sebeple büyüdü, boşanmak istediğimi söyledim ve boşandık. Ama konuştuğum kişi hala eşinden ayrılmadı, sürekli beni oyaladı. Hayatımın en büyük hatasını yaptığımı anladım. O hiçbir şekilde eşinden ve ailesinden ayrılmayacaktı. Yaklaşık 2 sene bu şekilde süren konuşmalarımız, yakınlığımız, adamın yalanları yüzünden beni bu hale getirdikten sonra son buldu. Şimdi geçmişe dönüp baktığımda onunla geçen zamanlarıma acıyorum. Yalanlarını çok net görüyorum. Ama ne fayda! Yuvamı dağıttım ve bunun bedelini ödüyorum şimdi. Çocuklarımla görüşemiyorum ve benden nefret ediyorlar. Evli bir adamla birlikte olmak demek, sürekli bir bekleyiş içinde olmak demek, müthiş hazırlıklar yapıp sofralar hazırlayıp onun gelmemesi demek. Her zaman 2.planda olmak demek. Asla beraber bir yerlere gidemezsin, sokakta gezemezsin, kimseye tanıtamazsın.