4857 Sayılı İş Kanunu’na göre, işe başladığı günden itibaren, deneme süresi de dahil olmak üzere en az bir yıl çalışmış işçiler yıllık ücretli izne hak kazanıyor. Bir işçinin ne kadar yıllık ücretli izin kullanabileceği, çalışma süresine bağlı olarak değişiyor. Yıllık ücretli izin, çalışma süresi bir yıldan beş yıla kadar olanlara 14 gün, 5 yıldan fazla 15 yıldan az olanlara 20 gün, 15 yıl ve daha fazla olanlara ise 26 günden az olamaz. Bu süreler yasal güvence altına alınmış asgari süreler. Toplu sözleşmeyle veya işçiyle işveren arasında imzalanacak sözleşmeyle bu süreler artırılabiliyor. İşçinin yaşı 18 ve daha düşük ya da 50 ve üzerinde ise çalışma süresi ne olursa olsun yıllık izni 20 günden az olamaz. Yıllık ücretli izin hakkının hesabında iş kazası veya hastalık nedeniyle işe gidilemeyen günler, işçilerin doğumdan önce ve sonra çalıştırılmadığı süreler, muvazzaf askerlik dışında manevra veya seferberlik gibi nedenlerle işe gidilemeyen günler, işyerinde zorunlu nedenle çalışmaya ara verilen sürenin 15 günlük kısmının da dikkate alınması gerekiyor. Kanun, eğer işçi ile işveren anlaşırsa izin sürelerinin, bir bölümü 10 günden aşağı olmamak üzere en çok 3’e bölünebilmesine de olanak tanıyor. Yıllık iznini işyerinin bulunduğu yerden başka bir yerde geçirecek olanlara istemde bulunmaları ve bu durumu belgelendirmeleri koşuluyla gidiş ve dönüşlerinde yolda geçecek süreleri karşılamak üzere işveren tarafından dört güne kadar ‘ücretsiz’ izin verilmesi mümkün. İşçinin emeklilik, istifa veya işveren tarafından atılmak suretiyle işten ayrıldığı tarihte, kullanmadığı izinlerin parasını alma hakkı bulunuyor. Ancak yasaya göre ücret alacaklarında zamanaşımı süresi 5 yıl olduğu için, daha eski çalışma yıllarına ait kullanılmayan izinler için hak iddia edilemiyor. Kimi işverenler izin parasını hesaplarken, izin hangi yıl için geçerli ise o yıldaki ücret üzerinden ödeme yapıyor. Bu, yasaya açıkça aykırı bir durum oluşturuyor. Çünkü yasa, işçinin hak kazanıp da kullanmadığı izin sürelerine ait ücretinin, sözleşmenin bittiği tarihteki ücreti üzerinden ödenmesini öngörüyor.