Doktor kansersin dedi. 4-6 ay arasında hayat sürersin diye de ön görü etti. O an da her şey benim amacıyla bitmişti. Daha yaşım 28 idi. Babam vefat edince işlerin başına geçmiştim. Yüzlerce işçi kardeşe ekmek vermekteydim. Babamdan kalan işi çok iyi yerlere getirmiştim. Bu yaşta bu tür bir konumda olan birkaç şahıstan biriydim. Daha geride bıraktığımız ay kızım olunca da çok sevinmiştim. Çıktım hasadetden, ne yapacağımı bilmeden. Başı önde bankta oturan bir abla gördüm; Türkiye’de üç, Bursa’da bir adet olan arabama tükenmiş durumda binerken. Bu bayan hasadetye gelmiş olamaz dedim, zira çok pahalı. Pek huyum değildir ama çok zorda kalmış sanırım gidip sormalı. Ben pek inanmam bu tür insanlara da, onlara yardım yapmaya da. Nedense gittim işte o an da, onun yanına. Abla, annem yaşında. Yorulmuş, oturuyor tek başına. Merhaba dedim, hastanız mı var burada abla diye ekledim. Dedi ki: ‘’Yok kardeşim, işten geliyorum biraz dinleneyim. Yolumun yarısı burası. Alışkınım ben merak etmeyesin’’ İhtiyaç varsa yardım edeyim abla, evinize bırakayım arabamla dedim ve ısrar ettim. Sanki bir iyilik yapacağım da hayatımda hiç aklıma gelmeyen Tanrı da bana bir mucize armağan edecek diye umut ettim. Abla anlattı her şeyi bana yolda. Eşi vefat edince kalmış iki çocuğu ile tek başına. Merdiven yıkama işleri ayarlamışlar ona. Her hafta 2 gün geliyormuş bu taraflara. Yürüme nedeni ise yol parası cebine kalsın, o para ile bir ekmek çok alsın. Nasıl yani, günde 7 TL kar mı etti şimdi? Bu kadarcık para çok mu önemli?…  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz...